«Το τέλος του πολέμου με βρήκε στο τάγμα εργασίας ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης. Στρώναμε σιδηροτροχιές. Ήμουν ο πιο νεαρός και ο πιο μικροκαμωμένος της ομάδας. Στην αρχή, το τάγμα εργασίας αριθμούσε 30 άτομα. Στα τέλη του 1944, είχαμε απομείνει ζωντανοί μόνο εγώ κι ένας άλλος. Πώς τα κατάφερα; Απλώς ήμουν τυχερός. Είχα πυρρόξανθα μαλλιά. Οι Γερμανοί με φώναζαν “κοκκινομάλλη” και μου έδιναν τις ευκολότερες δουλειές».
Ο Φίσελ Ραμπίνοβιτς γεννήθηκε το 1924 στο Σοσνόβιετς της Πολωνίας. Το 1943, η 42χρονη μητέρα του και τα έξι αδέλφια του, ηλικίας τριών, έξι, οκτώ, δέκα, δώδεκα και δεκάξι ετών, θανατώθηκαν στο Άουσβιτς. Ο 18χρονος αδελφός του πέθανε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Φάουλμπρικ. Ο 46χρονος πατέρας του τουφεκίστηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Φλόσενμπιργκ. Έπειτα από τέσσερα χρόνια σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και τάγματα εργασίας, ο Φίσελ Ραμπίνοβιτς απελευθερώθηκε από το Μπούχενβαλντ. Το 1947 στάλθηκε για νοσηλεία στην Ελβετία, μαζί με μια ομάδα επιζώντων. Μετά την ανάρρωσή του, παρέμεινε στην Ελβετία και έγινε υπεύθυνος διακόσμησης σε ένα μεγάλο πολυκατάστημα στο καντόνι του Τιτσίνο. Μετά τη συνταξιοδότησή του, άρχισε να επεξεργάζεται το παρελθόν του μέσα από αλληγορικά έργα ζωγραφικής. Είναι χήρος και έχει έναν γιο.