鹽｜Asin
我對於為什麼台灣製造鹽的地方也會有遊客跑來這件事感到驚奇。
而我確實也在全國各地看見了許多它的照片。
台南有個有名的鹽田叫做井仔腳瓦盤鹽田。
我想知道這地方有什麼特別之處，所以我就去了。
我發現，它只是海邊一個寬闊、製造鹽的地方。
人們在空地中積聚鹽水，直到鹽水干燥成鹽為止。
當我來到這，剛好看見一堆堆的鹽準備被採收。
天氣很好，搭配天上的雲實在非常適合在這完美的下午拍張照。
所以我不打算錯過這一刻，立即拍照。
當我欣賞眼前的景象時，我感到這裡很特別。
並不是因為看見我拍攝到的影象，而是想起兒時的回憶。
我眼前看到的這些鹽彷彿象徵著我們菲律賓人的辛勞和成功。
我在一個簡單村莊裡普通又貧窮的家庭中成長。
大多數像我這樣的菲律賓人有種生活方式，必須先幹活才能溫飽。
當我們餐桌上有溫熱的米飯和鹽就已經很幸運了。
配上一杯咖啡和一串香蕉，對我們來說就可以吃飽了。
早上、中午和晚上我們就吃這些，媽媽幫我們帶的便當也是如此。
是的，我們只能負擔得起鹽巴作為我們的配菜，因為我們買不起昂貴的食物。
鹽或許是有錢人家用來給他們吃的肉增添口味。
但也是因為鹽，讓我們撐過了飢餓，也讓我們一家人為了生活努力振作起來。
我用功讀書，並夢想著總有一天我們一家不需要再吃飯配鹽。
嘗試在台灣工作，賺來的工資為的就是支撐父母的生活。
讓我們家最小的弟弟讀書，並為我們的未來存錢。
這樣我們就再也不需要像兒時那樣過著貧窮的生活了。
我在這裡也工作了蠻長一段時間，到現在只要身體能夠承受還是不斷幹活。
我不會白費力氣，但我會好好地運用我擁有的時間。
我回家後，餐桌上必須要擺滿佳餚，而不是只有米飯和鹽。
當我回過神時，離開之前我只說了一句話。
我非常感謝眼前堆積如山的鹽。
若過去沒有餐桌上的「鹽」，我現在可能就沒有站在這裡了。
Ako ay nagtataka kung bakit pati ang pagawaan ng asin sa Taiwan ay dinadayo ng mga turista.
Sapagkat marami na din akong nakikitang mga larawan nito na mula pa sa iba't ibang panig ng bansa.
Isa sa mga kilala dito ay ang Jingzijiao Wapan Salt Fields na matatagpuan sa lungsod ng Tainan.
Nais kong malaman kung ano ang espesyal sa lugar na ito kaya naman ako ay nagtungo dito.
At aking napagtanto, isa nga lang itong malawak na gawaan ng asin sa gilid ng dagat.
Kanilang iniipon ang tubig alat sa bakanteng lote, hanggang sa ito ay matuyo at maging asin.
Sa aking pagpunta dito ay natiyempuhan ko na may mga bagong tambak ng asin na pwede ng anihin.
Maganda ang panahon at ang mga ulap sa himpapawid ay perpekto para sa isang larawan ng dapit hapon.
Kaya naman hindi ko na pinalagpas pa ang sandaling ito at ako ay agad na kumuha ng litrato.
Habang pinagmamasdan ko ang senaryo sa aking harapan, ay aking naramdaman na may kakaiba sa lugar na ito.
Hindi ito dahil sa imaheng kuha ko, kundi sa mga ala-ala na bumalik sa aking isipan noong aking kabataan.
Ang asin na nakikita ko sa aking harapan ay simbulo ng kahirapan at tagumpay para sa aming mga Pilipino.
Ako ay lumaki sa isang ordinaryo at mahirap na pamilya na nakatira sa payak na baryo.
Karamihan sa mga Pilipino ay katulad ko ang antas ng pamumuhay, isang kahig isang tuka kung kami ay bansagan.
Kami ay maswerte na kung may nakahaing mainit na kanin at kapiranggot na asin sa aming hapag-kainan.
Samahan pa ng isang tasang kape at bungkos ng saging, para sa amin ito ay panlaman na sa tyan.
Umaga, tanghali at gabi ay ito na ang aming pagkain, pabaon ni nanay sa amin sa paaralan ay ito na din.
Oo tama, asin lang ang kaya naming bilhin upang ulamin, sapagkat kami ay walang pambili ng mamahaling pagkain.
Maaaring ang asin ay ginagamit lang ng mayayaman upang pampalasa sa karne na kanilang kinakain.
Ngunit ng dahil sa asin, naitawid namin sa gutom ang aming mga pamilya at nagpursige upang makaangat sa buhay.
Ako ay nag-aral ng maayos at nangarap na balang araw sa aming tahanan ay hindi na mag-uulam pa ng asin.
Sumubok na magtrabaho dito sa Taiwan para ang sahod ay maipang-suporta sa aking mga magulang.
Mapag-aral ko ang aking bunsong kapatid at makapag-ipon para sa aming kinabukasan.
Upang sa ganun ay hindi na namin maranasan pa ang kahirapan na pinagdaanan noong aking kabataan.
Matagal tagal na din akong nagtatrabaho dito, ngunit patuloy na magbabanat ng buto hanggang sa makakaya ko.
Kalakasang tagkay ay hindi sasayangin, bawat oras na ipinagkaloob sa akin ay aking gagamitin.
Para sa aking pag-uwi ay masarap na pagkain ang sa mesa ay nakahain, hindi lang kanin at asin.
Nang ang aking isipan ay bumalik na sa kasalukuyan, isa lamang ang aking nasambit bago ako lumisan.
Lubos ang aking pasasalamat sa asin na nakatambak sa aking harapan.
Sapagkat wala sana ako ngayon sa aking kinatatayuan, kung noon ay walang nakahain na ASIN sa hapag-kainan.
