陽光下的影子｜Sa lilim ng araw

「早上了；太陽出來了；戴上帽子，讓你坐上輪椅，我們再出去走透透，同時感謝上帝給我們嶄新的一天。
直到你的體力回復以前，我不會厭倦帶你出來。照顧你永遠不會累，因為我愛你」。

我總是帶我的病人出去走走。他中風，無法說話，身體沒有力氣。只有他的眼睛和一半的身體可以移動，但沒有什麼力氣。我知道還有希望，所以我每天帶他出來，每天給他曬太陽。我知道他的身體會恢復的。

原來只要你對病人有愛，就不會覺得工作有多麽疲累。像這樣，即使他比我更重，我也能夠將他抬到輪椅上。我以為我做不到，但因為我愛奶奶才能做到。感謝上帝給我的力量。

"Umaga na; may araw na; isuot na natin ang sumbrero at isasakay na ulit kita at sa daan tayo ay magmumuni-muni at magpapasalamat sa panibagong araw na kaloob sa atin ng Poong Maykapal.
Hindi magsasawang ipasyal ka, hanggang ang dati mong lakas ay magbalik. Hindi mapapagod na alagaan ka sapagkat mahal kita."

Lagi kong ipinapasyal ang aking alaga. Stroke siya, hindi nakakapag salita at walang lakas ng katawan. Tanging ang mata lang niya ang gumagalaw at kalati ng katawan pero walang lakas. Alam kong may pag asa, kaya araw araw ko siyang ipinapasyal at pinapaarawan. Alam kong babalik ang dati niyang lakas at katawan.

Pag mahal mo pala ang alaga mo, hindi mo anlintana ang pagod at hirap ng trabaho. Kaya eto, nagagawa ko siyang buhatin ng mag isa papunta sa wheelchair kahit na mas mabigat siya sakin. Akala ko hindi ko kaya, pero kaya pala kasi mahal ko si Lola. At salamat sa lakas na kaloob ng Diyos.