打工
Part-Time
世界上的每個角落，都有菲律賓人，他們願意做任何事情來讓家人的生活更舒適，就算他們得遠離家鄉到異國打拼，他們也願意。容忍悲傷，不顧疲勞，只為夢想努力和存錢。
我是 Jason，我在台灣工作五年了。在台灣這段期間，我學到了很多東西，我也肯定變得更有責任感了。在這裡，我學會了離開父母的獨立生活，這是我第一次離開家人，一個人到國外。我完全不知道來到這個國家會發生什麼事。我只知道我想幫助我的父母，所以我出國了。
並不是所有來這裡的菲律賓人都是幸運的，他們之中有些人被雇主不當對待，有些人工作的地方則不給加班。就像我，我可能也不是那麼幸運的。我在公司的收入不夠，因為沒有加班的機會。如果公司不提供加班，我不能責怪公司，所以我被迫尋找更多的收入。
在台灣當地朋友的幫助下，我找到了一份清潔工的工作。從周一到週五，我是一名工廠工人。在周五和周六晚上，我是一名清潔工。據我所知，這是法律不允許的，但是我必須這樣做，才能達到當初出國賺錢的目標，並為我的父母寄更多的錢。我希望日子能過得快點，讓我能存夠錢，直到我不再需要出國。這幾年，因為 Covid 19 疫情，我無法回菲律賓。現在我正努力工作，希望有一天能夠回家和我親愛的兄弟姐妹和父母擁抱在一起。
Kahit saang sulok na siguro ng mundo ay merong Filipino. Handang gawin lahat mapa ginhawa lang ang buhay nang kanilang mga minamahal sa buhay. Kahit sila pa ay mapalayo at makipag sapalaran sa ibang bansa ay gagawin.Ang lungkot ay titiisin, ang pagod ay hindi iindahin, makaipon lang ng pera para sa mga pangarap na mithiin.
Ako si Jason limang taon ng manggagawa dito sa Taiwan. Sa aking paninirahan at pag tatrabaho dito sa Taiwan ay marami akong natutunan, at masasabi ko na ako ay mas naging responsable sa buhay. Dito natuto ako mabuhay ng hindi dumidipende sa aking mga magulang. Unang beses ko kasing makipag sapalaran sa ibang bansa, at bumukod sa aking mga magulang. Wala akong ka alam alam kung ano ba talaga ang magiging buhay ko pag dating ko dito sa bansang ito. Ang tanging alam ko lang ay gusto kong matulungan ang mga magulang ko kaya ako nagpunta sa ibang bansa.
Hindi lahat ng mga Pilipino na nakipag sapalaran sa bansang ito ay siniswerte. Ang iba sa kanila ay napupunta sa mga mapang abusong amo, o hindi naman kaya ay napupunta sa mga pabrika na walang “overtime.” Kagaya ko, isa din ako sa mga hindi pinalad ang buhay pag dating ng Taiwan. Ang aking kinikita sa kumpanya na aking pinapasukan ay hindi sapat sa kadahilanang walang “overtime.” Hindi ko naman masisisi ang kumpanya kung hindi sila nag bibigay ng overtime, kaya ako ay napilitan na maghanap pa ng karagdagang kita.
Sa tulong ng isang kaibigan sa Taiwan na lokal, akoy namasukan bilang isang taga linis. Mula araw ng lunes hanggang biyernes ako trabahador ng pabrika. Biyernes at sabado ng gabi naman ako ay isang tagalinis. Sa aking kaalaman ito ay bawal. Ngunit kailangan ko itong gawin upang mas matustosan ko ang aking pangangailangan, at mas malaki ang maipadala kong pera para sa aking mga magulang. Sana ay bumilis na ang araw at akoy makaipon na ng sapat. Nang hindi ko na kailangan pang mag ibang bansa. Sa loob ng limang taon ay hindi pa ako nakakauwi o nakakapag bakasyon ng Pilipinas sa ka dahilang nagkaroon ng Pandemya na ‘’Covid 19’’. Ngayon ako ay nagsusumikap at umaasa na makaka uwi na balang araw nang makasama at mayakap ko na ang mga mahal kong kapatid at magulang.